Het vouwen verschuift randen en middens, activeert interne uitwisselingen door een noodzaak die mijn werkwereld genereert. Dit bewegende apparaat van vouwen en draaien duwt het werk, door een steeds mogelijke mutatie in zijn eigen unieke ritme van openen en sluiten. Deze constante overgangen en omkeringen zijn wederzijds ontlenend, waarbij de rand het midden vindt en vice versa. De rand is niet langer een radicale radicale rand. Het vouwen benadrukt zijn arbitraire karakter als een relatief gezichtspunt. De aanwezigheid van "gelijkheid" aan weerszijden van de grens.