Josée Leybaert in de tijd van het licht, er zijn vuren die zich verheffen, er zijn diepe wandtapijten, door hele secties de azuurblauwe nacht of het middaguur van de dag, zonder vermoeidheid van nieuwe landschappen en we beven van zoveel durf, we zijn gelukkig en verblind, een cadans klopt onder de nappé van de kleur, deining en drukte, vibrerende harmonieën, tuinen van het festival...

François Emmanuel, 2011, "Verblinde tuinen”