Mijn werk is vooral geïnspireerd door poëzie, lichtheid, gevoel en emotie. Het probeert de verbeelding te openen en te doorgronden door middel van twee belangrijke sleutels: wit en plooien.

Wit is de ideale kleur om de vorm de vrije loop te laten. Het onthult de aard van het materiaal en sublimeert de essentie ervan. Porselein is de witte klei bij uitstek, dus het was een voor de hand liggende keuze voor mij. Ik werd me al snel bewust van het geheugen dat het met zich meedraagt: na het drogen en bakken onthult het de sporen van de bewegingen, gebaren en materialen waarin ik het heb gegoten. Het was het werken met porselein dat me naar de plooien leidde. Sindsdien ben ik erdoor gefascineerd.

Net als wit, de tint die wordt verkregen door het licht van alle kleuren te mengen, brengt de vouw zelf alle mogelijke variaties van een vorm samen: holtes, vaste lichamen, krommingen, rechte lijnen, noties van goede kant, verkeerde kant, binnenkant, buitenkant... Het platte wordt volume, het witte wordt licht. Het rekt de ruimte op door het grote en het kleine, het nabije en het verre door elkaar te halen. De vouw ontwikkelt zich in volledige onafhankelijkheid: het is zowel zijn eigen bron als zijn eigen resultaat. Het creëert omhelzingen die aanwezigheid vermengen met afwezigheid, verschijning met verdwijning. Voor mij vertegenwoordigt het ook de taal van het onzichtbare en het ontstaan van oorspronkelijke beweging. Het werken met de vouw is een manier om een onthechting van mezelf te ervaren, om toegang te krijgen tot een anonieme manier van zijn en, paradoxaal genoeg, om mijn aanwezigheid in de wereld vast te stellen.